Prof. Dr. İsmail Beşikçi'bin lakabıdır.

Mevsimlik tarım işçileri gibi uğrayıp giden yazarlardır.

Roman kahramanı Aziz'i çok merak ettiğim Hasan Ali toptaş kitabıdır.

kafasına hep havan mermisi düşen kent.

Şehirlerarası yolculukta saatler süren otobüs yolculuğunu çekilir kılan, yol yorgunluğuna mola verdiren lokasyonlardır.

Okurken on dokuz saatlik yolculuğun her dört saatinin sonunda bu tesislerde dururdu otobüs. İhtiyaç molası anonsunu duyar duymaz gözüme ışık, ruhuma takat gelirdi.

Otuz dakikalık o molalarda yemek mi yesek, ankesörlü telefonla aileyi mi arasak, diğer ihtiyaçları mı gidersek yoksa bir sabah üstü veya akşamüstü soğukluğunda otobüstemi kalsak diye seçeneklere zorlardı.

Bu tesislerin yemeklerini hep pahalı ve lezzetsiz, çalışanlarını ise çok soğuk ve asabi gördüm.

Mola saati gece veya sabaha karşıya denk gelmişse, otobüsün kalkış saatini haber veren anons ve fonda çalan kentin müziğiyse insanı ayrı bir duygulandırırdı. Ben nerdeyim, ne yapıyorum, nereye gidiyorum, nedendir bu hüzün sorgulamaları başlardı.

Bu tesis lavabolarının kapılarının arkasındaki yazılar da ayrı bir ülke insanı yaratıcılığı örneği. Yıllar sonra dünyanın öbür ucuna çalışmaya gittiğimde aynı yazıyı gördüğümde evet burdan da bir memleket insanı geçmiştir gülümsemesine sebep olmuştur.

Dediğim gibi yemekleri hep pahalı gelmiştir. Sulu yemekleri lezzetsiz, et mangal, kızartma yemekleri de hep pahalı gelmiştir. Öğrenci bütçesiyle doyasıya yemediğim o dürümleri bugün ne zaman yolum o tesislerden geçse, aç olmasam da yiyorum. Sanki o günlerin rövanşı alınırcasına bir huzur, bir rahatlık geliyor insana.