Türkiye'nin memur portalı

Koş,Forrest koş!

Annem hep şöyle derdi ''Hayata devam edebilmek için geçmişi arkada bırakmak gerekir.''

Benim koşmam da bununla ilgiliydi sanırım.3 yıl,2 ay,14 gün ve 16 saat koştum.

hani sayfalarca yazarsın da sonra gerisin geriye silersin de sadece iki kısa kelime yazarsın ya.

işte tam o andır.''aman kime ne diyorum''dur kısaca.

herkesin harcı olmayan olamayan husus.

kötü günler için insanın heybesinde birkaç samimi cümlesi olmalı.

kırıkkalede her sokakta her caddede vardır.

bir rivayete göre ankaradaki meczublar toplanıp kırıkkalenin girişine bırakılmış.

kırıkkaleye gittikçe çay içtiğim bir mekan civarında gezen biri var,her gördüğünden para ister,sigara ister ve küfürler savurur.beni her gördüğünde baba diye çağırır. tabi çay-simit ve sigara ısmarlamamın etkisiyle. arkadaşlar arada takılır bana,evlenmedin ama maşallah senden büyük çocuğun var diye.

söz uçar yazı kalır misalinde vurgulandığı gibi kalıcı olması ve nesillere aktarılmasıyla yönüyle kültür taşıyıcılığı yapmaktır.

yazmak kimine göre de bir terapi niteliğindedir.sözlük de bunlardan biridir.

yaşadığını mı yazar insan,yaşayamadığını mı.

her yazılan yaşanılan değil fakat yazılan her yaşanmamışlık o an için bir yaşanmışlık halini alıyor.

bu da yaşayamadıkça daha da yazmayı getiriyor.böyle böyle yazıp duruyor insan.

sonunda bakıyor ki hiç yaşamadıklarını aslında okuyanların gözünde yaşıyor.

demem o ki yazmak ve yaşamak birbirine bu kadar yakın ve bir o kadar uzak.