Türkiye'nin memur portalı

ahmed cemil'e benzetirim kendimi hep.

hani halid ziya'nın mai ve siyah romanında mavi hayaller kurup simsiyah gerçeklerle kalan ahmed cemil. çoğumuzda hasıl olan bir durum, hayatın çoğu anında birer ahmed cemil oluyoruz..

isimlerimiz farklı fakat siyahlarımız hep aynı.

eşya ile kurulan duygusal bağ bazı insanlarda derin oluyor. işe yarayacağından değil de işte tuhaf bi kopamama durumu. farklı anlamlar yüklüyorsun zamanla, eşyadan ziyade sanki bir birey oluveriyor evinde. duygusallık babaanneliğe çeviriyor işte, hey gidinin lanet'i :o

daha da beter olsun diyorum.

temeddü de almak istiyoruz, yetmiyor.:p

bu biraz da hastalık sanırım, istifçilik diyebiliriz. ne atmaya kıyabiliyorsun ne de satmaya. bir gün lazım olur meyyali ile kıyıda köşede beklettiğim eşyalar benden fazla yer kaplamaya başladı evde.

ya onlar gidecek ya ben. bakalım n'olucak.