Türkiye'nin memur portalı

@OsmanCelik-h7q

Sene 2016 diyarbekirde okuyoruz üniversite son çok sükür maddi durumum kötü değildi arkadaşlarla eve çıktık bir gün eve geldik dolapta yiyecek hiçbir şey yok alttaki markete indik bir ekmek alacak paramız vardı aldık eve geldik dedi dolapta biraz peynirle birlikte yedik yarın saat 40 dakika sonra kapı çalındı kapının önünde yaşlı bir teyze elinde ekmek ve yiyeceklerle bize verdi dedi siz ogrencisiniz alın sonradan öğrendik ki marketçinin karısıimis Allah sizin gibileri coğaltsin berzan dayı sevin. Teyze

@ahmetdemir9718

4 yıllık üniversite hayatım boyunca hem çalıştım hem okudum. Garsonluk ve organizasyon şirketinde ekstracı olarak hemen hemen her işi yaptım. Çok yoruldum çok yıprandım ama üniversite hayatım boyunca ailemden 1 kuruş almamama rağmen hiç parasız kalmadım. Bu duruma şükür edilir mi bilmem. Aradan 20 yıl geçti . Geçenlerde marketten alış veriş yaparken hallerinden anladığım 4 tane kız öğrencinin akşam yemek hiç hazır konserve tarzı bir şeyler almaya çalıştıklarını gördüm. Ben de açıkçası ton balığı alıyordum, kızların da ucuz ürünlerden seçmeye çalıştıklarını görünce çok üzüldüm çok duygulandım. Kendilerinden özür dileyerek ben de bir kız ağabeyi olarak yemek ısmarlamak istediğimi söyledim, ilk önce kabul etmedilerse de kendi öğrencilik yıllarımı kısaca anlatakarak ve güvenlerini sağlayarak isteğimi kabul ettiler. Hemen yakındaki bir kebap restorantına gittik , yemeğimizi yedik, tatlımızı yedik çayımız içtik. Kızlar da ben de çok mutlu olduk. Aslında kızlarla vedalaşırken numaramı bırakıp artık bir ağabeylerinin olduğunu ve maddi-manevi yanlarında olabileceğimi söylemek isterdim ama yanlış anlaşılırım endişesiyle yapamadım.

@asc8538

Üniv.de okurken İstanbul'dan Kütahya'ya gitmek üzere otogarda otobüsün kalkış saatini beklerken bir aile ile tanıştım.. cocuklarını askere yolcu etmek için gelmişler.. onlarla muhabbet ederken çocukta geldi.. üniv mezunu asteğmen olarak kütahya'ya gidiyormuş.. yanındada kız arkadaşı vardı.. Kütahya'da o zamanlar esnaf güne geç başlardı hele pazar günü ise saat 10'dan önce açık dükkan sayılı bulurdun.. neyse ben onlara kabul ederlerse inince gün başlayana kadar bende kalmalarını teklif ettim.. çünkü havada soğuktu dışarda vakit geçiremezlerdi.. Kütahyaya vardık ve ben çocukla kız arkadaşını misafir ettim.. sabah 6-7 gibi varmıştık öğlene kadar uyudular.. öğlende kahvaltı hazırladım kahvaltı yaptık.. çarşıda biraz gezdirdim ve artık teslim olma vakti gelmeden traşını olması icin ordaki berberime götürdüm.. birligine teslim ettikten sonra kız arkadaşını da otogardan geri yolcu ettim.. 28 gün mü ne kalmıştı ve o sürede kız arkadaşı her hafta sonu geldi aldım askeriyeye götürdüm sonra geri yolcu ettim falan.. usta birliği Diyarbakır dı sanırım gideceği zaman Kütahyadan ailesi de gelmiş ve hepsi birlikte gitmeden beni ziyarete gelmişlerdi eve.. sigara içtiğimi bildiği icin 2 paket captanblack ince puro getirmişlerdi çam sakızı çoban armağanı teşekkür mahiyetinde.. ziyaretleri beni mutlu etmişti.. insan yaptığına karşılık beklemez ama gene de hatırlanmış olmak güzeldi.. velhasılı kelam bu hikayenin üzerinden nerden baksanız 19-20 sene geçmiş ve benim için hala taze.. çünkü önüme bir fırsat çıkmıştı ve ben küçükte olsa bir iyilik yapma fırsatı bulmuştum ve bu benim için unutulmaz bir anı olarak kaldı.. gene bir ramazan ayında gene aynı evde ev arkadaşlarımla cebimizde kuruş yok iftara ne yapacagız diye kara kara düşünürken artık iftara son bir saat kala kapı çalmıştı ve mahalledeki teyzelerden biri elinde bir tepsi ile gelmişti ve içinde 3 küçük tencere çorba, yemek, pilav getirmişti.. bu hikayede aslında Allahü Teala'nın halis niyetli kullarına gene bir halis niyetli kulunu vesile ederek bir ikramıydı.. o yemeklerin gelmesi bir tesadüf yada alelade birşey değildi Allah'ın lutfuydu.. bu iki yaşanmış anımı bir ömür unutmam.. birisinde bir iyiliğe vesile olmanın verdiği haz, digerinde Allah rızası için yapılan birşeyde Cenab-ı Hakkın lütfu ile birisinin iyiliğini görmek.. Hamdüssenalar olsun..

@Sarıpapatya8

Hiç unutmuyorum 6 7 yaşlarındayım bizim burada Kemeraltı çarşısı var annemde orada bir yerde tekstilcide çalışıyor sabah gidiyoruz akşam geliyoruz ama yemek veren bir yer de değil annemde beni yanında götürüyordu işe ben bütün gün dönercinin döner kokusunu alırdım orada pencerenin oraya geçer izlerdim döner bittimi acaba diye korkudan ölürdüm 5 dakika da bir gider bakardım pencereden halbuki bitse de bitmesede nolucak sanki gidip yiyemezdim alamazdı ki annem her iş çıkışı oranın önünden geçerken annem elimden tutar asıla asıla götürürdü beni kafam arkada baka baka giderdim ama ağlamazdımda isteyemezdim çıtım bile çıkmazdı istesem ne olucak alamayacağını bilirdim annemin annemde acele acele minibüse yetişmeye çalışırdı her günüm böyle geçerdi bir gün yine Oradan geçerken dönerci durdurdu bizi adam farketmiş hergün kafasını sündüre sündüre bakan gözü arkada kalan sarı saçlı ufak tefek kız çocuğunu herhalde oturtup yedirmişti annemle bize annem ne yapıp ettiyse parayı alması için ikna edememişti adamı annemde de utanç işte bir daha oradan geçmemiş başka yerden gitmiştik adam görürde durumumuzu bildiği için bir daha yedirir falan diye kısa süre sonra da işi kalmamış kapanmıştı atölye şimdi büyüdüm Kocaman kız oldum her istediğim dönercide istediğim kadar döner yiyebilecek imkanım var ama o dönerin tadını dünyada başka yerde bulamam ne zaman kemeraltına gitsem bakar dururum oraya.

@NizipOglu

1990 lı yıllarda Bakkalımız vardı, babam mahallemizde fakirlere zaman zaman erzak yardımı yapardı, o yardımlardan yaptığı yetim bir kız öğrenci vardı. Okumuş doktor olmuş. Babam rahatsızlanıp acile gidiyor EKG çekiyorlar .Doktor bakmış bir şey yok eve gidebilirsin dedi.Hastaneden çıkarken tesadüfen bu kız bizi gördü. Niçin geldiniz diye sordu. Babamda durumu anlattı , Kız EKG ya bakınca hemen babamı sedye bulup müşahade odasına götürdü. Meğer babam kalp krizi geçiriyormuş. İki stent takıldı. O gün anladım ki Yapılan hiç bir iyilik karşılıksız kalmıyor.