Türkiye'nin memur portalı

Olduğumuzu hatırladığımızda dünyayı daha güzel yapacak özellik. ( Tabi radikaller-yobazlar-keskinler rahat bırakırsa)

şu cümleyi içimden geçirten olaydır: kişi ahlak üzerine ne kadar konuşuyor ve iddiada bulunuyorsa o kadar ahlaksızdır. Gerçek dindar yok denecek kadar az.

nikler aleminde nik dostlarımızın, düşman niklerimizle dost olmasıdır. artık yepyeni bir konjonktür oluşmuştur. işte dostlar böyle, o meşuur tabirle: kendi nikimizin, kendisinden başka dostu yok!

( özel sitem: ah dostum ah, o pespaye nikle nasıl arkadaş olabildin, ne yaptın bizim aristokrat niksel dostluğumuza, o paçozla bizi nasıl aynı hizaya getirdin_ağlayan yüz.)

bir yazar.

şüphesiz edebiyatta ya da felsefede yazılan her şey için geçerli olan bir durum vardır: yazılan ne olursa olsun, okurun ondan ne çıkardığı. yani herkes kendi himmetince yorumlar yazılanları. lichtenberg de bununla ilgili "her iyi kitap insanın aynasıdır, aynaya bakan bir maymunsa, aynada görünenin bir havari olması imkansızdır." der. bu nedenle yazar hakkında söylenilenler, anlatılanlar yalnızca iddia sahibini bağlar. zira net gibi görünen bir söz bile çok ayrı bağlamlara çekilebilir.

gelelim niçe'ye. bazılarının niçe'si ahlaksız bir dinsiz, bazılarının niçe'si umutsuz bir nihilist, bazılarının niçe'si bilim düşmanı bir mistik. binlerce kolay yollu, basit ve keskin imge. kafamın ve bilgi birikimimin yettiği benim niçem ise duyarlı(özellikle bela tarr'ın torino atındaki at imgesi ve niçe'nin aklını kaybetmeden önce yaşadığı son olay-ata sarılışı), çelişkili (yani tam anlamıyla bir insan gibi), hisli, şüpheci, yalnız, hüzünlü, onurlu, asi ve güzel bir adam.

bütün değerleri yıkmaya çalıştığı doğruydu. ancak hedeflediği yer asla ve asla nihilizm-değer yoksunluğu değildi. niçe onurlu ve soylu olanı hayal etmişti. ve kendi görüşünden okuduğu dünyanın gelmiş olduğu son noktanın iğrençliği onu çelişkili ve karanlık bir iç dünyaya mahkum etti. dinden bu kadar nefret etmesinin nedeni zamanında ona sımsıkı sarılmasıydı. ve karşılığında hissettiği hayalkırıklıklarıydı. o güçlü ve asil olanı düşlemişti. doğaya baktığında bunu görmüştü. insanın geleceğinde en büyük sorunlardan birisi olarak gördüğü merhamet duygusunu(ki bu duygunun insanın en büyük zayıflığı olduğunu düşünüyordu) en çok ta kendi içinde taşıyordu. (kırbaç yiyen bir at için ağlayabilecek kadar duyarlı ve merhametli bir adamdı.)

nazizm gibi insan zihni üzerindeki despot ve baskıcı bir rejimle kendi felsefesinin aynı cümle içinde geçeceğini bilseydi daha erken aklını kaybederdi.

yani niçe,

...

sene olmuş 2016 ama hala bizim gibi takıntılısı olan arkaaş var mıdır diye sorduğum oyun.