Türkiye'nin memur portalı

#17nc entry ile dayak yedim mi yemedim mi diye düşünmeme sebep olan konu.

"anlayana" demek istiyorum, en atarlısından.

trip olarak değerlendirilebilir. (tebessüm)

suriye'de suriyeli kaldı mı diye düşündüren haber.

geleni de göndermiyoruz, sanki tapularını aldık, bizim oldular. halk olarak o insanların varlığından rahatsızız, bunun başka açıklaması yok. yaşadığımız illerde bile yabancı durumuna düştük resmen. bu kadarı da fazla. özel bir bölge tahsis edilmeliydi bu kişilere ama kime diyorsak. atı alan üsküdar'ı geçti.

kendi halkını açlık sınırı altında kalan bir maaşla yaşamaya mecbur eden bir ülke olarak, hayrımız hayır olsun.!

#17na, entry ile yazarımızın gözlerinden yaşlar geldiğini hayal ettiğim başlık.

çok eskilerde kalmış ritüel.

telefonlar hayatımıza girmeden önce en çok başvurulan yöntemlerden biriydi. kokulu mektup zarfları, kağıtları, rengarenk figürler.

bu bir asker mektubu, sevgili mektubu, çok uzaktaki bir dosttan gelen söz dizimleriydi.

o postacı yok mu, nasıl da beklenirdi dört gözle. bazen gecikirdi, adres bulunamazdı, geri dönerdi. ayrı bir aksiyonu vardı ama hepsi eskide kaldı.

kimse oturup mektup yazmıyor ya da beklemiyor. o heyecan ve mektubun samimi kokusu kayıp oldu gitti. yazılan ve her seferinde açıp açıp okuyacağımız sözler, kelimeler uçup gitti.

telefonda dile getirilen ama akılda kalmayan o kadar çok şey var ki, hayatımızda. artık söylenen hiçbir şeyin bir kanıtı yok, bir tekrarı yok.

kısacası halka ödetiriz dedirten açıklama.

sonuçta halkbank halka açık bir banka, yarısı devletin olduğu kadar yarısı da halkın. bu da demek oluyor ki, halkbank ceza alırsa, hissedarlar kar payı falan alamayacaklar ve dolaylı olarak da halk ödeyecek. ne güzel bir açıklama demi.

birileri yaptı etti ama ceremesi yine halka kaldı.