Türkiye'nin memur portalı

bayati adında bir makamı da olduğunu öğrendiğimde, bazı şarkılar için adı tamda uymuş diye düşündüğüm müzik türü

mercimek yemeğini sevenlerin (ben değil sevenler) yemeği hazırlayıp suyunu da kıvamında koyup, maazallah az koyarsa yemek pişmez hatta ve hatta yanabilir, pişmesi için fırına verilmesi hadisesidir.

5 yaşındaki kuzenim ve benim aramda geçen diologlardır, genelde çoğuna verecek cevap bulamayıp, ulen yine 5 yaşında ki çocuğa madara oldun diye kendime kızmama sebep olur.

+dünyadaki ilk insan kim

-adem peygamber

+ee o ilk insansa annesi babası yoksa ona adem ismini kim koymuş, kendi adını kendimi koymuş

- bilmiyom (ama ben bunu cidden bilmiyom yaa)

eskiden çoook eskiden, evlerde fırınlar ocaklar yokken insancıklar napsınlar mahalle fırınlarına verirlermiş yemeciklerini, ee telefon internet ne gezer fırının olmadığı zamanlarda, zavallı Hayriye çok seviyomuş mustafayı ama uzaktan uzaktan her gün fırına yemek ekmek götüren annesine yalvarmaya başlamış hayrıye, anne sen yorulma ben götüreyim fırına yemekleri diye, yaşlı kadında ah benim vefalı kızım annesini düşürmüş diye izin vermiş, Hayriye pek mutlu olmuş fırına diye evden çıkıp kuytuta bucakta buluşur olmuş mustafasıyla, ee birgün yine buluşmuşlar hayriyenin elinde mercimek testisi o kadar dalmışlarki muhabbete bir bakmışlar fırının önüne kadar gelmişler fırındaki diğer kadınlar gülüşünce farketmişler dalıpta oraya kadar birlikte geldiklerini, ee tabi ertesi gün bütün köy duymuş hayriyeyle mustafanın fırına mercimeği birlikte verdiklerini...

not: hikaye gerçekmidir değilmidir bilemem amma ve lakin Hayriye ve mustafanın isimlerini ben attım biyerlerimden, affetsinler beni:)

maddi endişelerinin başladığı an.