Türkiye'nin memur portalı

osmanlı imparatorluğu döneminde, belirli bir bölgede belirli bir dönemde vergi toplama hakkının devlet tarafından açık artırma yoluyla satılmasına verilen addır. Açık artırmayı alan şahsa mültezim denir.

Bu sistemin merkezi yönetim için yararı çoktur zira gelir garanti edilmiştir.

18 yüzyılda, iltizamın ömür boyu kiralanması demek olan malikane sistemi yaygınlaşmıştır. Ayanı güçlü kılan şey büyük ölçüde, iltizam sistemi üzerindeki ezici hakimiyetiydi.

18. yüzyılda üç esas bağlı olarak yönetilen sistemdir.

Birincisi yönetim mekanizması çok küçüktür. İstanbuldaki merkezi yönetim örgütlenmesi (babıali) 1000 ila 1500 arasında memur istihdam etmekteydi. Ulusal hasılanın yüzde 3'ü vergi olarak alınıyordu. Ancak vergi geliri iltizam usulü ile alındığından, gelirin büyük bir kısmını aracılar aşırıyordu. Devlet genel olarak kamu düzenin korunması, pazarların, ağırlık ölçütlerinin denetlenmesi, madeni para basımı, büyük kentlerin özellikle istanbulun gıdasının tedariki ve büyük bayındırlık işlerini yapardı. hastane, eğitim, sosyal yardım ve barınma türü ihtiyaçlar yönetimi çok az ilgilendirirdi.

İkinci temel özellik, 18. yüzyılda, Osmanlı yurttaşlarıyla doğrudan değil temsilcileriyle aracılığıyla muhatap olurdu. Bu kapsamda cemaat temsilcileri, lonca başkanları, konsolos, aşiret liderleri ve şeyhlerle muhatap olurdu.

Üçüncüsü, yasa önünde eşitlik yoktu.

Hıristiyan ve yahudilerin; özel bir vergi ödemeleri karşılığında, Müslüman devleti içerisinde dinlerini değiştirmeye zorlanmaksızın, ama ikinci sınıf bir tebaa olarak yaşamlarını sürdürmelerine imkan veren düzenlemedir. Zımmi cemaatler, kendi işlerinin yönetiminde belirli bir özerkliğe sahip oluyor ama Devlet temsilcileriyle görüşmelerinde dini önderleri tarafından temsil ediliyor. Loğu kez bu sisteme millet sistemi denildiği olmuştur.

rumeli elden gidiyor korkusuyla ve o zamanlar osmanlıyı rumeli ile özdeş görenler tarafından kurulan makedonya merkezli aksiyon hareketidir. Bünyesinde her görüşten insanlar bulunur.

bilinenin aksine mehmet akiften, elmalılı hamdi yazıra ve said halim paşaya kadar o dönemin önde gelen tüm isimleri birer ittihatçı idi. Yine sanılanın aksine itc, jön türkler gibi motivasyonunu abdulhamidin tahttan indirilmesine bağlayan bir hareket değil tam ersine rumeli dolaysıyla devletin elden gitmemesine odaklanan bir harekettir.

muhafazakar çevrelerin doğru olmamasına rağmen inandıkları bir mottodur. Ancak gerçek bunun tam tersidir.

Örnekler şu şekildedir:

1- Baron edmond Rotschild, ormanlıda muteber bir yahudiydi. Zira osmanlının borçlanma işlemlerine aracılık etmekteydi. Rotschild'e arazi satınalmada bir kısıtlama uygulanmamıştır. onun şirketlerine veya müstear adlarla onun adına arazi alanlara sadece bir şart ileri sürülüyordu, o da bu arazilere muhacirlerin getirilmemesiydi. Ancak fiiliyatta bu araziler zaten koloni kurmak için alınıyordu. Ve kayıtlarda, sınırdışı edilen tek bir yahudi dahi bulunmamaktadır. Sadece 1902 yılında Rotschild'e 2000 dönümden fazla arazi alması için izin verilmiş ve buraya 130 hane iskan edilmişti, resmi kayıtlara göre. tellioğlu'nun kitabında yer alan bilgilere göre 1882 ila 1891 yılları arasında Rotschild'in temsilcileri aracılığıyla asgari 69.000 bin dönüm arazi almıştır.

2- Daimi ikamet için gelmeyen osmanlı vatandaşlarına kırmızı tezkere uygulaması yapılıyordu. güya bunlar pasaportlarını sınırda vermekte ve 3 ay içinde filistin dışına çıkmalıydı. ancak yaşanan rüşvet olaylarından dolayı bu kişiler filistin dışına çıkmamakta, Rotschild himayesinde kolonilere yerleştirilmekteydi.

3- osmanlı sadrazamları bile arazilerini yüksek fiyatlarından satmaktaydı. örne olarak osmanlı sadrazamı kamil paşayı verebiliriz. 1902 yılında hayfadaki 400 bin kuruşa aldığı araziyi 10 bin liraya yahudilere satmıştır. Bu satış beyrut valiliğinin kayıtlarında yer almaktadır.