Türkiye'nin memur portalı

çok şımarıkça.

insanın canının sıkılması kesinlikle egonun doyumsuzluğu veya kendini tanımamakla ilgili olmalı.

ben mesela, sıkılamayacak kadar kendimle dolu biriyim.

insanları tür olarak çok sevmesem de, sıkılmamak için insan esir edecek kadar şımarmadım.

okunacak tonla kitap, izlenecek bi dünya film veya belgesel, dinlenecek yüzlerce hatta binlerce şarkı beni beklerken, ne hakkım var sıkılmaya? hakkı bırak, vaktim yok...

ama beş yaşında salak bir çocuk ya da on üçünde bir ergen olsaydım sanırım sıkılabilecek kadar vaktim de olurdu. ama değilim. iyi ki de değilim.

genelde, bana karşı duyguları şelale olmuş bağğzı kimselere yaptığımdır.

zaten contayı yakmış, balatayı sıyırmış, bir de ben yüklenmeyim derim.

duygularımı gizlemek suretiyle, hayatları boyunca unutamayıp her yüzde beni aramaktan, başlarını her yastığa koyuşlarında hayallerine girmekten kendilerini kurtardığımı bilseler, acaba ne düşünürlerdi?

mikemmmeel erkek olmak çok zor a dostlar...

zaman zaman hatta her zaman atıştığım bazı huzursuzluk kaynağı yazarların artık ortalarda görünmeyişiyle üzerime çöken sıkkınlık ve amaçsızlık hali için başvurduğum konu.

heyhat, bakınızda kendimi görüyorum. itiraf ediyorum, o meşhur palyaço hikayesindeki palyaço benim.

dağılabilirsiniz.

bu arada "mazbata nerede" diye sormak istemem de tamamen insaniyetimdendir. kıps.

her ülkenin millyieti olmadığı gibi, avrupa'da yükselen "şey" de milliyetçilik değil, ırkçılıktır.

asılk düşündürücü olan da, kendini milliyetçi addedenlerin, milliyetçiliği mâbâdından anlamış olmalarıdır.

sevgili çaylakların o çok uzun(!) bekleme sürelerinde, o çok ulvi(!) yazarlık payesini alabilmek adına, işleyişe dair merak ettikleri her şeyi sorabilecekleri başlık.

en çok suppo üstada sorsunlar, ağızları bal yesin, güzleri yaz, kışları bahar ossun.

selam ve dua ile...