 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
Kendimi sorgulatan tespit.
Epeydir kritik ediyorum kendimi nargileventolin.
Delinin biri kuyuya taş atmış misali
(Olduğum değil okuduğum olacaktı. Yanlış yazım olMuş #1410)
akla tüm kitaplarını okuduğum ve beni en çok etkileyen yazar olan dostoyevski'yi getirmiştir.onun mutsuz olması için bir çok sebebi vardı.sarhoş ve şiddet bağımlısı zalim bir baba ki annesine kötü davrandığı için onu öldürmek istemiştir hep . yıllar sonra yazacağı son eseri olan "karamazof kardeşlerde" bu duygularını" dimitri karamazof'un" üzerinden dile getirmiştir ve şöyle demiştir "babamın ölümünde hiçbir suçum yok ama onu öldürenin kefaretini ödemeye hazırım".diyerek yıllardır içinde babasına karşı beslediği duyguları adeta haykırmıştır." bir diğer mutsuzluk sebebi ise onu delilik derecesinde saran "sara hastalığıdır"evet hemen hemen tüm eserlerini sara nöbetleriyle yazmış ve hem kahramanlarını hem de okuyucusunu da adete nöbetlere dahil etmiştir.aslında mutsuzluğu hiç peşini bırakmamıştır dostoyevski'nin ve hayatının hiçbir döneminde de aslında mutluluğu tadamamıştır . belkide bir yazarı bu kadar üretken yapanda başına gelen mutsuzluğudur ki ondan birçok sebep vardır mutsuz olması için " ordudan atılması,sibirya sürgünü ve hapishanedeki kötü yaşam koşulları,eşinin ve çocuklarının ölümü,kumar tutkusu,geçim derdi ,sara hastalığı" vs bir yandan onu dünyanın en mutsuz insanı yapmıştır adeta bir yandan da dönemin en üretken ve en büyük edebiyatçısı da .aslına bakarsak bir yazar için mutsuz olmak belkide üretken olmak demektir .
insanların kendilerini bile isteye içine ittikleri hal olabiliyor bazen. gerçekten bi dünya sorunla boğuşup mutsuzluk emaresi görmediğim insanlar ispatlıyor bunu bana her defasında.
birkaç kişi biliyorum. hayatları mutsuzluk üzerine kurulu. hayatları niyet okumakla geçen. "bu bana ters baktı, beni sevmiyor. ben de onu sevmiyorum. ölsün o" kafasında mesela. bu kar topu oluyor sonra. herkese nefret besliyor. kimsenin onu sevmediğine inandiriyor kendini. o nefret içinde büyüyor büyüyor. psikolojik hastalıklara sebep oluyor. fizyolojik hastalıklara sebep oluyor. oluyor da oluyor. kimsenin umurunda değilken (iyi ya da kötü) her olayı, her gelişmeyi, her davranışı kendi üstüne alındığından mutsuz oluyor. her şeyi fazla "anlamlandirdigindan" mutsuz oluyor. kendisine itiraf etmese de içinde bulunduğu hayat, etrafındaki mutsuz diğer insanlarla beraber kara deliğe çekiyor onu, farkına varmıyor.
ben bugün alzheimer olan annesi kendisini tanımadığı, hatta kocası sandığı için annesinin yanında babasının taklidi yapan kızın gözündeki mutluluğu gördüm. "buna da şükür, ne hastalıklar var." diyordu gerçekten inanarak. işte o yüzden sizi mutsuz eden şeyleri mutluluğa dönüştüremiyorsunuz belki ama (çünkü gerçekten çok zor) en azından mutsuzluğunuzu yok etmek için birşeyler yapın. görmeyin. mesela size selam vermeyen adam belki sizi görmemiştir, belki kafasında bin tilki vardır, belki gerçekten sevmiyordur sizi. yok sayın. sizi yok sayan insanları yok sayın, zor değil. mutlu insanlar sizi mutsuz ediyorsa onları takip etmeyin. onların hayatlarını merak etmeyin. birilerine laf sokmayi ya da birilerine alttan mesajlar iletmeyi hayatınızın en önemli başarılarından saymayın mesela. çünkü dönüp dolaşıp yine kendinize ediyorsunuz. çünkü her seferinde laf soktuğunuz insan tarafından sallanmadıgınıza şahit olacak ve her seferinde daha çok mutsuz olacaksınız.
ha bir de şunun şurasında en fazla 90 sene yaşayacağız, lüzumsuz işlerle uğraşmadan mutlu olun. insanlara ve olaylara rağmen.
Aklıma "insan aşkı ya yazar ya yaşar " şeklindeki film repliğini getiren söz. Doğruluk payı olduğu muhakkak. Mutlu insan ânı yaşamaya odaklıdır. Yaşarken yazmak aklına gelmez çoğu zaman. Mutlulukta birliktelik vardır. Birlikte ve kalabalık insanın harcı da değildir yazmak. En iyi aile babası şair/yazarlar bile yazmak için odasına kapanmış, yazar anne örneğin elif şafak tası tarağı toplayıp eşinden uzakta bir memlekette 2 yıl geçirmiştir. (Durun toparlıyorum) oysa mutsuzluk yalnızdır... danaya girer gibi topluca giremezsiniz mutsuzluğa.. kimseyle pay edemezsiniz... yazarsınız ancak...
Mutlu insan yaşar, mutsuz insan yazar, vesselâm.
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |