Türkiye'nin memur portalı

Şermin hanımın bir yazısını aklıma getirdi bu başlık ve öyle güzel açıklamıştı ki zamansız gelmeleri kendi hastalığının zamansız geldiğini belirtirken

Hatırladığım kadarı ile yazayım o halde;

Mesela en son geçen sene giydiğiniz paltonuzun cebinden tam da ihtiyacınız varken para çıkar,

Kullanmadığınız çantanızın bir gözünden kaybettiğiniz küpeleriniz çıkar,

Tam bir yere gitmeye heveslenirsiniz bir misafir çıkar,

Bazen sevdiğinizin cebinden size ait olmayan bir şey çıkar,

Tam yıkıldım, bittim derken sizi ayağa kaldıracak birisi çıkar,

Katıla katıla ağlarken bir telefon gelir sizi kırıla kırıla güldürecek birisi çıkar

Ve öylesine gittiğiniz bir kontrolde vücudunuzun bir yerine saklanmış bir hastalık çıkar

Olur, hepsi bizim için

Ve bilirim ki her karanlık gecenin sonunda illa ki güneş çıkar ..

İnsanların hep anlaşılmaz olduğundan bahsedilip durur, halbuki kendini hiç sorgulamaz,karşı tarafın davranışlarının neden böyle olduğunu anlamak belki de işine gelmez ardından yapıştırır o bilindik cümleyi ;

Aramıza duvarlar örüyorsun ve gittikçe uzaklaşıyorsun .

O duvarlar hiçbir zaman tek başına örülmez, mutlak o duvarların oluşumunda yardımcı olan biri vardır.

Ankaraya her gittiğimde mutlaka ziyaret ettiğim, askerlerin saat başı nöbet değişiminde duygulandığım, her gidişimde ilk defa gidiyormuşum gibi heyecanlandığım Atamızın kabrinin bulunduğu yer.

Kalbin sıkışması ya da içinden kelebeklerin kanatlanması, aklın nereye gittiğinin anlaşılmadığı, elini kolunu koyacak bir yer bulamadığın harika bir his.

Aynı zamanda seni yerle bir eden, acının en dibini o anlarda yaşadığın , kaçıp kurtulmayı düşündüğün ve onu hatırlatan en ufak şeyde bile yüzünde ve kalbinde oluşan acıların bir bütününü oluşturan berbst bir his.

İçinden bir kaç satırını okumaya yeltendiğim an bile nefesimin kesildiği, boğazımın düğümlendiği rezillik.