Türkiye'nin memur portalı

hüzün kokmalı dediysek, arap sabunu gibi değil tabii; hafif bir melankoli, biraz da derinlik. hüzün, insana insan olduğunu hatırlatır. çünkü mutlu insan düz insan. ama hüzünlü insan? İşte o, roman karakteri gibidir: derin, düşündürücü, biraz da ?beni anlamanız zor? modunda.

insan ilişkilerinin gizli şifreleri... birine nasıl hitap ettiğin, onunla nasıl bir iletişim kuracağının önsözüdür. ?beyefendi? dersen mesafelisin, ?hocam? dersen samimi ama biraz mesafeli, ?kanka? dersen direkt sınırsız moddasın.

ama işin komiği şu: hitap şekilleri sadece kelimeden ibaret değil, tonlama da her şeyi değiştirir. ?abim? dediğinde samimiyetten ölebilirken, aynı ?abim? kelimesini sinirle söyleyince olay mahalle kavgasına döner.

bir de unvanlarla gelen hitaplar var: ?müdür bey,? ?hanımefendi,? ?sayın...? Bunlar genelde resmi işler için kullanılır, ama araya yanlış bir tonlama girerse, karşı taraf "ne demek istiyorsun?" diye sorgulamaya başlar.

özetle: hitap şekilleri, kelimelerle değil, ilişkilerle anlam kazanır. doğru yerde yanlış hitap kullanmak, en tatlı sohbeti kabus da edebilir, kahkaha da. dikkatli kullanın, abicim!

Boş boş konuşup kendini ?Felsefe profesörü? gibi hisseden tiplerin yaptığı şey.

Tüm o çileli çalışma haftalarının karşılığı, ama aynı zamanda anlık mutluluğun hızla kaybolduğu o trajik gün.

bir süreliğine ?Beni kimse eleştiremez, çünkü herkes yapıyor!? hissine kapılmaya başlarsınız. Hatta bazen, "Ben en azından bunu kabul ettim, demek ki daha iyi bir insanım" diye düşünmeye bile başlarsınız.