"sizde büyüdükçe küçülen bir şey var; hızlandıkça küçülen; zenginleştikçe yoksullaşan bir yerleriniz var. işin tuhafı, bunu fark etseniz de sebebini soramayacak kadar meşgul görünüyorsunuz. binalar yapıyorsunuz, göğün kalbi kırılıyor. o binalarda, ışığın gönlünü almadan geçiyor günleriniz. sadece devasa yapılara, büyük rakamlara, kariyer dediğiniz mutsuzluğa adanmış ömürlere hayret ediyorsunuz. bin bir gayretle etrafınıza yığdığınız eşya sizi koruyamayacak kadar kırılgan. bütün çıkış yollarını bu eşyalarla dolduruyorsunuz. üstelik aldığınız her eşya sizi biraz daha yoksullaştırıyor. rüzgâr sizi özlemiyor artık, çünkü onu dinleyebilecek o ortak dili çoktan unuttunuz. çok dalgınsınız ve çok düşünüyorsunuz. düşünceleriniz artık gözlerinizi perdeleyecek kadar sarkmış saçınızdan alnınıza. bu dalgınlık perçemi, büyük ve güzel olan ne varsa perdeliyor. her yere güvenlik şeritleri, güvenlik görevlileri koyuyorsunuz ama güven duygunuz giderek azalıyor. ilginçtir, kurumlara, uzmanlara hala ziyadesiyle güveniyorsunuz. çocuklarınızı kurumlara, ruhunuzu uzmanlara teslim ederken en ufak bir şüphe bile duymuyorsunuz. kurumlarınızda adına kitap dediğiniz küçük küçük kutular var, onlarla giderek hayattan kopuyorsunuz, yaşama sevinciniz de elden gidiyor bu arada. sürekli sevgiden bahsediyorsunuz ama sevmenin ön şartlarını yerine getirme konusunda hep yan çiziyorsunuz: göz göze gelmek, dokunmak, vakit ayırmak."

izdiham dergisine yazdığı yazıdan