Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç Üye ol Parolamı unuttum |
Bu hayat koşuşturmacasında yorulan insanın geçmişteki güzellikleri yad edip hatırlaması...Sanırım en çok çocukluğuma özlem duyuyorum ben...O mahalle arasında geç saatlere kadar oynadığım oyunları, sadece düştüğüm için canım yandığı günleri, o samimiyet kokan sokakları özlüyorum, balkonunda bahçesinde hep çiçek kokan evleri özlüyorum...Teknolojinin çok olmadığı zamanlarda herkesin birbirine gidip geldiği hoşsohbet günleri özlüyorum...
Ben hiç bir geçmişe özlem duymuyorum. Çünkü eskiden fakirlik vardı kıt kanat geçinen aile, çamurlu okul yolları, soba etrafında toplanır ısınmaya çalışırsın bir tarafın yanar bir tarafın donar. Bir tencere yemek hemen biter, kimseye yetmez karnını doyuramazsın. Baba ailenin otoritesi sert mizaçlı aksi inatçı o ne derse olur sana söz hakkı verilmez, kadın sürekli ezilir, sen sus aklın ermez denir. Her hak erkeklere aittir, onlar ne yapıyorsa doğrudur. Misafirler gelir konuşur gülersin niye gülüyorsun diye kızarlar. Baskıcı bir toplumdu. Güzel yanları var mıydı? vardı elbette. Saygı vardı hürmet vardı misafirperverlik vardı. Yardımseverlik vardı. Güven vardı evinin kapısını kilitlemeden yatardın. Mahallede yabancı birisi dolaşsa fark ederdin. Herkes birbirini tanırdı. Komşunun bir işi olduğunda mahalleli yardıma giderdi. Köylerde insanlar daha sevecen ve samimilerdi. Ekmeğini paylaşırlardı. Şimdi ise her ürünlerini maddiyata dönüştürüyorlar. İkram, göz hakkı diye bir şey kalmamış.
İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |