 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
Kozmosun en keyifli menzili. Yürüyerek gitsem usanmam; uçakla dönsem perişanım.
Telefonumda hava durumu ekli olan şehir.
memur kenti diye diye en sonunda ruhsuz soğuk bir yer haline gelen başkenttir
avm kültürü had safhadadır başkada bir halt yoktur
grisini sevdiğim,
kızılay'da akşamlarına hayran olduğum,
yamuk bir cetvelle çizilmiş şehir.
bozkırın ortasında,
başkent.
zamanında kim uydurduysa gri de gri, aman da gri, çok gri, öyle böyle değil, gıpgri, aslında fena değil de sanki biraz gri, gri mıri ama eh işte, yok aslında ben severim ama gri falan ya hani, memleketim olmasa çekilmez bir gri, grisine vurulduğum gri vb. gibi birbirinden sığ yorumlarla anılan gri şehir. bak yine...
elbette kimse ankara'yı sevmek zorunda değil. zaten genelde sevilmeden yaşanılan, mecburiyet gereği bulunulan, bir süre ikamet edilen bir şehir olagelmiş iyi kötü yaklaşık 100 yıllık "medeni" haliyle. kıyaslanma kabul edecekse, en çok eskişehir ile kıyaslanabilir. ikisi de sonradan modern olan, nispeten tarihi geçmişi olmayan iki şehir. eskişehir aldı yürüdü bir takım çağdaş dokunuşlarla ama ankara gökçek gibi bir facia yaşadı. çeyrek asır boyunca geri kaldı, eridi. zamanın ruhunu yakalayamadı. cumhuriyetin vitrini olmak üzere, müthiş bir vizyonla bayındır edilen ankara, hak ettiği oturmuş kimliğe kavuşamadan, hain ve kirli ellerde grileşti, yozlaştı. diğer şehirler de bu süreçte ankara'dan farklı değildi aslında. uygarlık çizgisine erişemeyen zihinsel formlar, yaşadıkları yeri de kendi karmaşık ve kirli iç dünyalarına benzetirler. şehirler bir ulusun kimliğidir, karakteridir. ruh halini yansıtır insanların. "ten ve taş" iki büyük malzemesidir her kentin.
genel anlamdaki sevgisizliğimiz, hazıra konmacı kolaycı yapımız, iliklerimize sinmiş tembelliğimizle, bizden çok da farklı değil şimdiki ankara. ama bu durum kaderi değil, kaderimiz değil...
nüfus cüzdanımda adının yer almasıyla çoğu zaman övündüğüm bir şehirdir ankara. çocukken uzak kaldığım aylar boyunca kavuşmayı iple çektiğim, caddelerinde yürürken büyüdüğümü hissettiğim, ilerde bir gün mutlaka geri dönmeyi istediğim kentti burası. döndüm de. bir kaç sene gecikmiş olsa da, yüzüne bir ışık doğdu ankara'nın. yeni bir ufuk, yeni bir vizyon. şahıslara ve kurumlara güvenmeyi keseli çok oldu elbet. ama sevginin ve emeğin gücüne inancım yitmedi hiç. ankara hak ettiği değeri bulmayan her zamankinden daha yakın şimdi. umarım bulacak da...
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |