 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
yaşadığın ,hayatını paylaştığın,ekmeğini- suyunu içtiğin,sevdiklrrini barındıran,herşeyini paylaştığın vatan toprağı
Bazı şehirler vardır... Siz farkında olmadan sinsice içinize, düşüncelerinize... ruhunuza işleyen. Aynı gökyüzüne bakarken farklılıklarını insanların beyinlerine ilmek ilmek işleyen, iz bırakan ve puslu bir ruha sahip olmanıza neden olan şehir/ler...
Düşünmüşsünüzdür belki siz de; şehirler mi insanlara benziyor, insanlar mı şehirlere?
Anladım ki; her ne kadar kabul etmesem de şehir; insanları kendine benzetiyor(muş).
Maalesef...
Aman kimse görmesin, elalem ne der!
Sanki yanlış bir şeyler yapıyormuş hissi insana en çok koyan yanı.
Bu, benim hayatım... İsteyen istediğini düşünür!
Demek sözde kalıyormuş...
... keyifsizlik, stres hali, gerginlik, mutsuzluk... ruhunda gezinirken karşınızdakine de aynı huzursuzluğu hissettirmenin dayanılmaz sancısı!
Evet, ben bu şehre ait değilim! diyesiniz geldiği anlar.
Küçük şehirlerde... insanlar da küçük düşünüyor...
Küçük beyinler... at gözlükleri, dar bir bakış açısı...
Alabildiğine dedikodu!
Gel nefes al bu şehirde! istersen iki kez aynı caddeden geç! (sıkıyorsa...)
Boğuluyorum(z) bu ıssız şehirde... nefes alamıyorum/z gri gökyüzünde. Konuşamıyorum/z bu şehrin insanları ile!
Tanım mı; adı beş harften öteye geçemeyen, ruhsuz, mutsuz... daracık beyinleri de içinde barındıran bazı yerleşim birimlerine verilen kandırmaca.
Mutsuzluk... belki de tek tanım.
Öyle işte...
sezen aksu'nun kaçak şarkısında geçer;
"bu şehirde buldum buğday ellerini
bu şehirde sevdim badem dillerini
..."
sözleri...
kızıma söylediğim ninnilerden biriydi bu şarkı.
bebekten arabesk zerk etmişim yavrucağa, sonra neden çok ciddi oldu bu kız! diyemem, benden daha geyik çıktı şarkıya inat. (gülümseme)
tanım: kesinlikle kendine has bir ruhu, dokusu olduğuna inandığım yerleşim birimi. bazı şehirler gülümser, gülümsetir. bazıları ise yaşadığına pişman ettirir, ruhunu karartır.
bir zamanlar eviniz, yurdunuz, nefes aldığınız, doğup,büyüyüp, doyduğunuz yerler olan ama sonra kendinizi bir yabancı olarak hissettiğiniz, her gün evden işe giderken bir yapının yıkılıp şehrin yüreğinde bir boşluk daha oluşturmasına şahitlik ettiğiniz ve bazen ezbere bildiğiniz yolların o oluşan boşluklardan dolayı şaşıracağınız, nefes almakta bile güçlük çekeceğiniz yer.
bu kadar uzun tanımı hak edecek neler yaptı ya da yaşadı diye düşünüyorum şimdi. keşke heybemde anlatacak güzel şeyler olsaydı. "cebimde kelimeler" sloganıyla anlatacağım güzel şeyler yok ne yazık ki. ve ne yazık ki doğduğunuz yer, yavaş yavaş doymadığınız yer olarak hayatınızın ortasına çakılıyor.
"coğrafya kaderdir" lafını o kadar uzun zamandır dinleyip yorumluyorum/yorumluyoruz ki.. dağın, taşın, dilin, kültürün, çiçeğin, böceğin.. bu kaderde her birisinin ayrı ayrı parmağı olmasının yanında, kaderleştirilen nice etkenlerin de olduğunu görmezden gelmek mümkün değil.
sarıp sarmalamıyor artık şehir(ler)...
Alt yapılar, üst yapılar, insanlar, hayvanlar yani canlı cansız birçok varlığı içinde barındıran bir yaşam formu.
Biz şehir diyelim, siz kent deyin, başkaları da city. Adı ,cismi, bünyesi ve yeri ne olursa olsun fakat illa ki bir kimliği olsun. Zira kimliksiz şehirler asker kaçağı gibi 'bakaya'dır bu dünyada. Ne kendine faydası vardır bir yaşam kültürü olarak ne de halkına...
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |