 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
üç şubat 2005.
acıklı bir gün, hayatımda o güne kadar yaşadığım en kara gün. yaklaşık bir sene önce kanser teşhisi konulmuştu meleğimize;
böbrek kanseri.
hemen kesilip alınması gereken böbrek alındı, ne de olsa tek böbrekle yaşamını sürdüren pek çok insan vardı. kurtulur sanmıştık. ama tıpta lanet olası metastaz diye bir tanım var. akciğere metastaz olmuş bizim meleğin kanseri. şubattan önceki son bir iki ay zaten bitkin, soluk, beti benzi atıktı. oksijen tüplerini doldurup doldurup eve getiriyorduk, onunla hayata bağlanmaya çalışıyordu. hasta yatağını da eve getirdik, salonun ortasına, ne kadar ferahlatsak o kadar iyi.
günden güne kötüleşiyordu.
zaten doktor da ümit olmadığını, son evrede olduğunu söylemişti.
gelelim üç şubata. o gün okula gidecek lüksü bulamadım kendimde, sabah en ağır yüzüyle karşılaşmak üzereydim ölümün. nefes alması sıklaştı ama zayıfladı. o an dini olarak ne kadar doğru olduğunu bilmeden gidip abdestimi alıp başında yasin suresini okumaya başladım. (bir teyzeydi ama o en çok benim annemdi, ben de en çok onun evladıydım bana göre, burası oldukça uzun bir hikaye ve yüreğimde saklı.) ben surenin sonlarına doğru gelmişken son nefesini verdi. dünyada tanıdığım en temiz, en mükemmel kadın olan teyzemi, altı çocuğunun sevdiğinden bile daha çok sevdiğim kişiyi kaybettim. her şey çok yakışırdı meleğimize ama ölüm yakışmadı. ölüm diğer kadınlara yakışır mı bilemem ama benim teyzeme yakışmadı, onu biliyorum.
filme gelirsek, izlemedim daha, üst entryde filmde bruce willis'in oynadığı bilgisini alınca izleme isteği oluştu.
ölüm kimseye yakışmaz.
ama gelecek işte bir gün cinsiyetsizce yaş haddine takılmadan..
bende miydi sıra demeden
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |