Türkiye'nin memur portalı

topluma uymayan ne var ne yoksa bu başlık altında toplanabiliyor. oysa bir büyüğümüzün dediği gibi; "her tarafı hasta olan topluma uyum sağladığında normal kabul edilmek ne büyük çelişki".

insanların, bir yerlerde kendisinin en iyi versiyonu olduğuna ve kendisinin o versiyon olmadığına dair inancı gereksiz yere tetikliyor bu kavram, kişisel gelişimciler yüzünden.

kendinin en iyi versiyonu şu an olan; çünkü verili koşullarda olmuş olabilen bu. bu hayatı yaşayıp başka bir şey olabilecek olsaydın olurdun. bunu oldun, optimal versiyon bu.

hah kendini gerçekleştirmek diye bir şey yok mu, var, nasıl var, dünyaya geldiğin potansiyele çatır çatır ulaşabileceğin bir hayat. bu 20 yaşından sonra olur mu? yoo.

6 aylıkken eline verilen ve verilmeyen oyuncaklardan başlıyor o potansiyele ulaşma ya da ulaşamama hikayen. ergenlik sonrasında "becerebileceklerinin" değişmesi için ülkenin koşullarına kadar hayatının değişmesi gerek, piyangoya yakın mevzu.

ha hepimiz heba mı olduk? olmadık. olabileceğimizin en iyisini olduk. o yüzden biziz.

yeterli uyumak, iyi uyumak, uyuyabilmek. herşey buradan başlıyor.

bitmesi, birçok şeyin bitmesidir.

depresyon misal, yaşama isteğinin değil, yaşama dair merakın bitmesidir.

ilişkinin bitmesi misal, sevginin değil, o kişiye olan merakın bitmesidir.

en güzel kısmı sosyal inşacılardır. postmodernizm sınırları içinde insanı anlamaya bundan daha yakın bir ekol bilmiyorum.