temeli ekonomik koşullara dayanan kıskançlık. ülkemizde birçok genç sevdiği mesleğe yönelmek istese de gelecek kaygısı hemen önüne bir set oluşturuyor. gerek ailesi gerek çevresi tarafından kısa yoldan( ki öyle bir yol artık yok) nasıl para kazanır, nasıl düzenli maaşı olur ona yönlendiriliyor.
eskiden olsa para her şey değildir derdim fakat şimdi yaşamak için nefes kadar ihtiyaç duyar hale geldik. hal böyle olunca hırs ve kıskançlık kaçınılmaz oldu. " ben şu kadar okudum ama falanca memurdan az alıyorum", " ben şu kadar yıldır çalışıyorum, yeni başlayan x branş benden fazla kazanıyor" gibi örneklerde hayatımızın bir parçası haline geldi. kaçımız gelecek kaygısı olmasa hala aynı işi severek yapmak ister? parayı hayatımızda sıradan bir araç olarak görebilmiş olsak yine de her gün aynı heyecanla yapar mıyız mesleğimizi? benim cevabım hayır. zira hobilerimiz, yönelimlerimiz, zevk aldığımız alanlar işimiz olsa köle de olmayız.
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
