Türkiye'nin memur portalı

Ankara'da yaşarken hep bir yerlere yetişme telaşından yapılmaması yadırganan eylemdi. Yürüyen merdivende yürümeyenler ve yolu işgal edenler sanki suç işlemiş gibi tepkiyle karşılanırdı.

O günler geldi aklıma gülümsedim.

Bazen yalan olmaz dediğim konu.

Ne yani aynı anda akllarindan geçmiş ve biri diğerinden önce davranmış olamaz mı?

son entry'i en son benim girdiğim başlık.

Son günlerde sözlüğe yazan yazarlarımız gözle görülür oranda azalsa da, buraya bir iyi geceler bırakmak istedim. Gören üzerine alınsın.

Favorilerime ekleyebileceğim erkektir. Kendi kendine bir şeyleri düzeltmeye çalışıyor olmak, bunu layıkıyla yapmak ne güzel inceliktir.

Bazen o kadar üzülürüm ki, sanki oksijen ciğerlerime yetmez. Ya da ben nefes alamadığımı zannederim. Bütün evreni çeksem de içime kâr etmez. Nefessiz bırakır beni. İşte öyle bir his.