 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
konuşanın sözlerinin inandırıcılığını artırmak amacıyla söylediği yemin sözü.
can sıkıcıdır. bana kalırsa söz ağzından çıkan kişinin namusu olmalı ve bu tarz ifadelerle kuvvetlendirilme ihtiyacı duyulmaması gerekir.
ancak kişilik erozyonlarımız o denli kanıksanmış ki artık her cümlenin başına bu kelimeyi getirmesek eksiklik duyacağız neredeyse.
çocuklarım kullanınca hemen uyarıyorum onları. çünkü yalancılığın kılıfı gibi geliyor bana bu söz.
onun da nedeni bilinç altıma yerleşmiş bir olay. henüz 4-5 yaşlarındayım. köyde dedemin koyun sürüsü bir kadının evinin önünden geçerken kadın koyunlardan birini yakalayıp sahipleniyor. ancak koyun kapattığı ağıldan bir fırsatını bulup kaçınca doğruca dedemin evine, kendi ağılına geliyor, kadın da peşinden tabii.
diyor dedeme "bu koyun benim, hem vallaha hem billaha."
ben de karşılarında oturup konuşmayı dinliyorum çocuk kafamla.
dedem diyor ki "nasıl senin olur, koyunun üzerinde benim sürdüğüm boya var (o dönemde herkes sürüsü belli olsun diye farklı renk boyalarla işaret koyarlardı), hem de hayvan ezberlemiş ylu doğruca benim evime geldi."
kadın öyle yeminler ediyor ki, evi, barkı derken en son çocukları üzerine de edince dedem tamam diyor. benimse de hayvan senin olsun. çünkü hiçbir şey için çocukları üzerine yemin etmeye değmez.
kadın koyunumuzu alıp gidince dedeme sordum. "dede bizim değil miydi o koyun?" diye. rahmetli dedi ki; "benim yüzlerce de hayvanım olsa her birini alnının sakarından yürürken bacağının sekişinden tanırım, çünkü severim onları. ama yemin büyük, onun adına korktum verdim koyunu yavrum."
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |