Türkiye'nin memur portalı

livaneli'nin son kitabı.

yine kitaplığımın ilk göz ağrılarından...

kitaplarla ne zaman aramıza yollar, dikenler girse, livaneli sanki bu durumu hissetmiş gibi, oturup üşenmeden kitap yazar.

(tebessüm)

"bir yerlerde birileri küsmüş kitaplara, bi kendilerine getireyim" der gibi.

büyüksün usta..

evet, uzun bir aradan sonra yine yorucu bir eğitim sonrası ayaklarım dost'a götürdü beni. nasıl gittiğimi hala çözmüş değilim. halbuki karanfil'e kestane almak için uğramıştım ve uzun zamandır uğramadığım dost'a, belki de anılar canıma batar korkusu ile gitmiyordum, bilmiyorum.. neyse..

buram buram "dost" kokuyordu yine.

livaneli yine baş köşede olanlardandı.

ne gariptir ki, belki de el alışkanlığı bilinmez.. kasaya geldiğimde 2 adet vardı elimde...

kitabın konusu mu?

ilk alıp en son okurum livaneli'yi..yorum daha sonra

böyle işte...

küfürden nasibini bolca alan sürücülerdir.

"yazmak, aynı zamanda susmak, söylememek, sesini kesmek demektir, gürültüsüz haykırmaktır." der marguerite duras.

doğru mu der?..

şimdi sustuklarımızı haykırmak için mi yazalım?

sesimizi kesmek için mi?

yoksa arınmak için mi?

"mutlu adam yazmaz" demişti bir dostum. e peki yazarken aldığımız mutluluk ne olacak. hep kanamak ya da kanatmak için mi harflerin peşine düşeriz?

nedir yani bu kısır döndü, ne?

şuan için tek geçerli sebebim var arkadaş: yazma isteği!

aa, tanım da girmek lazım evet

tanım: şuan için yaptığım bir eyleme sebep aramak

(tebessüm)

sabahın ilk saatlerinde "a thousand kisses deep"i dinleyip eserleri için kendisine teşekkür ettiğim orijinal adam

şad olsun ruhu.

bir zamanlar eviniz, yurdunuz, nefes aldığınız, doğup,büyüyüp, doyduğunuz yerler olan ama sonra kendinizi bir yabancı olarak hissettiğiniz, her gün evden işe giderken bir yapının yıkılıp şehrin yüreğinde bir boşluk daha oluşturmasına şahitlik ettiğiniz ve bazen ezbere bildiğiniz yolların o oluşan boşluklardan dolayı şaşıracağınız, nefes almakta bile güçlük çekeceğiniz yer.

bu kadar uzun tanımı hak edecek neler yaptı ya da yaşadı diye düşünüyorum şimdi. keşke heybemde anlatacak güzel şeyler olsaydı. "cebimde kelimeler" sloganıyla anlatacağım güzel şeyler yok ne yazık ki. ve ne yazık ki doğduğunuz yer, yavaş yavaş doymadığınız yer olarak hayatınızın ortasına çakılıyor.

"coğrafya kaderdir" lafını o kadar uzun zamandır dinleyip yorumluyorum/yorumluyoruz ki.. dağın, taşın, dilin, kültürün, çiçeğin, böceğin.. bu kaderde her birisinin ayrı ayrı parmağı olmasının yanında, kaderleştirilen nice etkenlerin de olduğunu görmezden gelmek mümkün değil.

sarıp sarmalamıyor artık şehir(ler)...