Türkiye'nin memur portalı

kurşunların ilk hedefi olmaktır.

kucağındaki, belkide karnındaki canın. küçük çocukluğunu, ona yemek yedirmeyi, saçlarını taramayı, üstünü giydirmeyi evlendirmeyi mutlu olmasını çocuk sahibi olmasını büyümesini hayal etmek yerine. bir gün allah rızası için şehit olacak olmasını düşünmektir.

Hayatının baharında, belki çoğumuzun bu çağlarımızda birini sevip; "acaba onun için bugün hangi şiiri yazsam, hangi hediyeyi alsam, hangi sürprizi yapsam." demelerimiz den birinin olduğu zamanda.Mahalle maçı yapmak yerine, güzel bir kızdan yada çocuktan hoşlanmak yerine, koşa koşa annesine sarılıp önü mutlulukla öpmek yerine. Gözyaşlarını içine akıtarak füzelerle kovalamaca oynamanın, kurşuna karşılık kaldırım taşlarıyla bütünleşip onlar ile elele yaşamanın, ve sonunda kucağında can veren annesinin yanına koşarak"rabbim seni mükafatlandırsın anne, ben de yakında yanına geleceğim. ülkemi ve dinimi teslim etmemek için canımı vereceğim." diyerek annesinin, soğuk alnını yanaklarını gözlerini ellerini ve ayaklarını öpmektir.

Yaşadığı bütün acılara karşı, oyun oynamaktan vazgeçip daha 9 yaşında savaşın ortasına yuvarlanmaktır.

karşısındaki israil köpeğinin gözlerinin içine bir kurt gibi bakarak kazağını boğazına kadar sıyırıp "çıplak, zayıf ve küçük bedenime atacağın her kurşuna bismillah! Biz allah'a güveniyoruz. Ya siz elinizdeki silahlardan başka neye güveniyorsunuz!" Demektir.

Bir elinde biberonu ile diğer elindeki füze tapasını kaldırıp,

Çevresindeki insanlara;

"Bu elimdeki oyuncak ile benimle oynar mısın?"

Bakışları atıp hiçbir şeyin farkında olmadan. daha 3 yaşında dünya dramının en acılı karelerinden birine vermektir.