Türkiye'nin memur portalı

Cehaletin okumakla atlatılabilecek kadar basit bir travma olduğunu düşünen kitlenin uydurduğu fakat yine de "merkeplik bâki kalır "şeklinde devam ederse bir parça yürek soğutan inanç.

Bana ayette geçen (cuma /5) kitap yüklü merkepleri hatırlatan başlık.

"Bir bakardım eğilmiş su içiyor

Gamzelerinden kuşlar.."

Didem madak dizelerinin fiziksel ev sahibi olan yüz bölümü.

Gamzesiz yanak bir parça eksik kalıyor sanki..

"Umuma açık ve kafama eseni yazıp cizebildigim bir ortamda sırf birileri tatmin olacak diye neden kendi resmimi koyacakmışım ki" atarımı depreştiren başlıktır.

Ki kendi fotografımı kullanmışlığım ve bazı üyelerin trt belgeseli aratmayan değişim sürecini gözlemlemişligim de vardır.

Netice olarak karakteriniz "feyk" olmasın efendim. Resimler değişebilir

"Bu benim" deyip bir başkasına ait görseli kullanmadığı sürece takılmamak lâzımdır.

(Bu şüphe hasıl ise resmin üzerine sağ tıklayıp resmi google üzerinde ara seçeneğine başvuruyoruz)

Bana hep umutsuzluğu hatırlatan cümle.umudu olan insan "kimse var mı?" Der sanki...

Aslında kendinden sıkılan , kendine tahammülü olmayan ve fakat bunu fark edemediği icin sorunun kaynağını hâlâ dış mekânda arayan insanın yanılsaması.

Nereye gitse kendini de götüreceğinden o zaman hiçbir yere hicbir memlekete hiçbir insana ait olmayacaktır.

Yıllar evvelinden bir dizi repliğiyle tanımlanabilecek duygu-durum bozuklugu:

"Eve gitmek istiyorum fakat evim neresi bilmiyorum."

Yok öyle bir memleket.yok öyle bir ev.

Ölene kadar ruhunu bir valiz gibi bir kambur gibi yanında taşımaya mahkûm insan umutsuzluğu.