bazı anlarda yaptığım eylem.
bu küçük bir not kağıdı bile olabilir benim için. heryerine binlerce şey yazarım, beğenmem üzerini çizerim. olmadı bin parçaya bölük, çöpe atarım. belki de bu atış yapmak istediklerini, yapamadıklarını, gözyaşlarını, kendine söz verişlerin artık son noktaya geldiğinin göstergesidir. çöpe atılınca yazılanlar, bütün dertleri de çöpe atmış gibi olursun ve kısa süreliğini de olsa bir rahatlama olabilir. ama geçmez.
kağıt sana cevap vermez, onu hırpalamamıza izin verir, üzerini çizerek canını yakmamıza ses etmez. biz ise bütün hıncımızı kelimelerden, kalemden ve bir kağıt parçasından çıkarırız. halbuki muhatabı burası değildir ya da tam da burasıdır.
yazdıklarımı atmasam neler çıkardı acaba ama rahatlar mıydım işte orası muamma. atmazsam kelimelerimin ifşa olması ihtimali daha da tedirgin edebilirdi. en güzeli unutmak ve yazdığın kelimelerin üzerine bir bardak su dökerek, nasıl birbirlerine girdiklerini seyretmek ve kendi karışıklığının orada dağılışını izlemek.
